60-lecie Szkolnego Związku Sportowego w Olkuszu
Sport kochają najwięcej...
Niemal trzy godziny trwały uroczystości jubileuszowe Powiatowego Szkolnego Związku Sportowego w Olkuszu. 17 stycznia aulę Zespołu Szkół Nr 3 przy ul. Nullo szczelnie wypełnili obecni i emerytowani nauczyciele wychowania fizycznego, dyrektorzy szkół, działacze sportowi, prezesi klubów, szefowie instytucji działających na rzecz kultury fizycznej oraz przedstawiciele samorządów. Była okazja do przypomnienia bogatej historii organizacji, uhonorowania najbardziej zasłużonych dla jej rozwoju osób oraz podziękowania wszystkim, którzy na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci wspierali sport na naszym terenie.
Chwile wytchnienia w napiętym programie wypełniali uczniowie olkuskich szkół. Na samym początku wystąpili młodzi instrumentaliści pod opieką Jacka Nawary z tutejszej Szkoły Muzycznej, potem zespoły cheerleaders: „Kropki” ze Szkoły Podstawowej nr 9 pod opieką Anity Wilczewskiej - Bocianowskiej oraz z I Liceum Ogólnokształcącego prowadzone przez Edytę Kociołek.
Czytaj więcej: 60-lecie Szkolnego Związku Sportowego w Olkuszu
Historia Szkoły Podstawowej nr 2 w Wolbromiu
Historia Szkoły Podstawowej nr 2 w Wolbromiu
4 listopada 1963 roku oddano oficjalnie do użytku nową szkołę, której nadano imię Adama Mickiewicza. Uroczystość zgromadziła mieszkańców Wolbromia, szczególne części „Nowe Miasto” oraz wielu zaproszonych gości, wśród których kroniki wymieniają ministra Lucjana Motykę. Okolicznościowy referat wygłosiła uczennica Zosia Filipecka, późniejsza długoletnia nauczycielka tejże placówki.
Budowa owego Pomnika Tysiąclecia Państwa Polskiego trwała dwa lata i rozpoczęła się z inicjatywy dyrekcji i załogi Zakładów Przemysłu Gumowego. Na czele Społecznego Komitetu Budowy Szkoły stanął ówczesny dyrektor fabryki Stanisław Biela. Akt założycielski został uroczyście wmurowany 6 września 1961 roku. Prace budowlane prowadziło Krakowskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego, którego dyrektorem był Piotr Adamusik, kierownikiem budowy Józef Duch, a inspektorem nadzoru Ireneusz Krzemień.
Pierwszym kierownikiem nowej placówki został Konstanty Dylewicz.
Pacyfikacja Poręby Dzierżnej
Pamięci Ofiar Sierpnia 1944 r
Od tamtych tragicznych wydarzeń upłynęły już długie lata. Pomału odchodzą od nas Ci, którzy pamiętają dzień 7 sierpnia 1944 roku. A dla wielu z nich, mieszkańców Poręby Dzierżnej, był to dzień, w którym zawalił się cały ich dotychczasowy świat. Zabici najbliżsi, spalone domy, zniszczony cały dorobek wielu pokoleń. Nam, którzy czasy okupacji hitlerowskiej znamy tylko z książek i opowiadań rodziców, nawet trudno wyobrazić sobie ogrom nieszczęść, jakich doznali mieszkańcy Poręby. Trudno nam przyłożyć właściwą miarę do używanego często określenia „pacyfikacja wsi”. Nikt z nas tego nie przeżył, nikt nie widział... Dobrze, że z inicjatywy mieszkańców wsi, na czele z radnym Mirosławem Osuchem, miejscowa szkoła od września 2007 roku nosi imię „Pamięci Ofiar Sierpnia 1944 r.”
Niech ten tekst pomoże ocalić od zapomnienia tamte chwile - nie po to, by rozdrapywać zabliźnione już rany, ale po to, by nie odeszły w niepamięć, wraz z milczącymi ich bohaterami...
Bitwa pod Krzywopłotami i Załężem
Krzywopłoccy bohaterowie
W dzieje ojczyste, szczególnie wyraziście wpisał się krzywopłocki krwawy legionowy bój, stoczony tutaj w dniach 16 - 19.11.1914 r., przez IV i VI batalion 1 pułku legionowego. Nim jednak do niego doszło, Józef Piłsudski wraz z pięcioma batalionami, w szeregach 46 dywizji piechoty, 1 korpusu austriackiej armii gen. Dankla, w ogniu walk i potyczek cofał się aż spod Dęblina. W dniu 08.11.1914 r., zamyślony Komendant pijący pospiesznie herbatę, a legioniści grzejący się przy ogniskach w Wolbromiu, otrzymał dywizyjny rozkaz cofnięcia się do wsi Krzywopłoty, składającej się wówczas zaledwie z kilku ubogich wiejskich chat, krytych słomą. W scenerii tamtego zapadającego jesiennego listopadowego mroku, utrudzone i zabrudzone, legionowe bataliony z Wolbromia, dotarły do Lgoty Wolbromskiej, gdzie zmęczone wojsko przygotowywało się do spoczynku.
Dlaczego warto poznać przeszłość Miechowa
Mówią kroniki, mówią wieki
Na razie Muzeum Regionalne w Miechowie jest w fazie tak zwanej organizacji. Może to potrwać jeszcze tygodnie, może miesiące. Dopiero wtedy będzie można w pięknych wnętrzach podziwiać zbiory jakie do tego czasu udało się uchronić, zachować. Te najcenniejsze jak „Chronica Polonorum” i „Traktat o dwóch Sarmacjach” Macieja z Miechowa, „Miechovia…” Samuela Nakielskiego, księgi i znaki bractw cechowych, zbiory geologiczne, archeologiczne i przyrodnicze, będą przyciągać uwagę wycieczkowiczów i turystów. Warto więc się choć na kilka godzin zatrzymać się w XII wiecznym grodzie księcia Jaksy i dowiedzieć się o jego sławnej przeszłości trochę więcej.
Strona 2 z 4
